عملیات طوفان الاقصی که توسط مقاومت فلسطین در 7 اکتبر آغاز شد، نه تنها اعتبار ارتش اسرائیل را از بین برد که از ریاکاری غرب که کشتارهای فجیع و بی سابقه ای که در غزه مرتکب شده اند را پوشش می دهد، پرده برداشت. همچنین دوگانگی اکثر به اصطلاح "دوستان" غربی فلسطین اعم از نیروهای سیاسی، رسانه ها، اتحادیه ها و انجمن ها را بر ملا می کند. 

در پنجاهمین سالگرد جنگ کیپور، همه جناح‌های مقاومت فلسطین حمله هوایی، زمینی و دریایی تماشایی را آغاز کردند که موفق شدند محاصره غزه را بشکنند، پایگاه‌های متعدد دشمن را به تصرف خود درآورند و مناطقی را که در سال 1948 اشغال شده بودند، هرچند موقت، آزاد کنند. برای اولین بار در تاریخ درگیری تنها در چند ساعت، صدها سرباز اشغالگر کشته شدند، و هزاران شهرک نشین گریختند (گاهی با پای پیاده به سوی صحرا)، افسانه به اصطلاح "قدرتمندترین ارتش خاورمیانه" و "سرویس های اطلاعاتی معروف به خطاناپذیر بودن" برای همیشه در هم شکست. آنها حتی در غیر محتمل ترین سناریوهای خود  نیز تصور نمی کردند، چنین عملیاتی از جانب حماس امکان پذیر باشد (اسرائیل در شمال خود را علیه حزب الله آماده کرده بود که قطعاً تخصص خود را به مبارزان فلسطینی منتقل کرده بود). 

اسرائیل تا به امروز(22 اکتبر 2023) اعتراف کرده است که متحمل 1400 کشته، 3500 زخمی و بیش از 200 اسیر شده است و ارقام واقعی احتمالاً بالاتر از این است. این بدترین تحقیر در تاریخ «حکومت صهیونیستی» است که نه توسط ائتلافی از ارتش‌های ملی، بلکه توسط شبه‌نظامیان تحت محاصره و خفگی 16 سال در مناطقی که بیش از هر جای دیگری در دنیا تحت نظارت بوده اند انجام شده است.

اما این تنها توهم شکست ناپذیری اسرائیل نیست که از بین رفته است: متحدان اسرائیل، یعنی رهبران و نخبگان پایتخت های غربی، که با گستره کامل نژادپرستی، ظلم و نفاق خود را به تمام جهان آشکار کرده اند. حمایت از اشغالگر و مقصر دانستن حماس برای تشدید تنش ها و همه خسارات (از جمله کشته شدن فلسطینی ها)، تکرار لفاظی های ارتش اسرائیل. نه اعلامیه های تحریک آمیز وزیران اسرائیل در مورد "حیوانات انسانی" فلسطینی یا مفقود شدن مردم بی گناه در غزه (نه حتی میلیون ها کودک، هدف شخصی اشغالگران)، نه فسفر سفید، و نه جنایات جنگی که محرومیت بیش از 2 میلیون فلسطینی از آب، برق، سوخت، دارو و کمک های بشردوستانه را ایجاد کرده یا هدف قرار دادن عمدی بیمارستان ها با دستور به کارکنان و بیماران برای تخلیه آنها در مدت زمانی بی سابقه و یا انتخاب کشته شدن، و نه بمباران گسترده و عمدی ساختمان های مسکونی که کل محله ها را ویران کرد. باعث بیش از 5000 کشته (از جمله حداقل 1500 کودک) و ده ها هزار مجروحیت شد و در اوج این اتفاق بدنام، اولتیماتوم به بیش از یک میلیون نفر از ساکنان شمال غزه که به پناه بردن به جنوب غزه در کمتر از 24 سال منجر شد. ساعت‌ها (در پس‌زمینه، تلاش برای اخراج کل جمعیت غزه به سینای مصر)، دستوری که تروریسم دولتی است، که اجرای آن از نظر مادی غیرممکن است (به‌ویژه با کمبود سوخت و جاده‌های ویران شده) و جنایت علیه بشریت، هیچیک از موارد گفته شده "غرب متمدن" را تکان نداده است، غربی که که از هرگونه محکومیت اشغالگر خودداری می کند و همچنان به حمایت همه جانبه خود در سطوح سیاسی، رسانه ای و نظامی ادامه می دهد و قطعنامه های آتش بس در شورای سازمان ملل را وتو می کند.

اروپا حتی تظاهرات در حمایت از فلسطین را محدود، سرکوب یا حتی ممنوع کرده است، به طوری که فرانسه تا آنجا پیش رفت که آنها را به طور کامل ممنوع کرد و به اهتزاز درآوردن پرچم فلسطین را یک اقدام ضد یهودی تلقی کرد. پس از اولین انحطاط اخلاقی ناشی از جنگ در اوکراین، جایی که غرب با بی شرمی توضیح داد که بر خلاف جنگ های ناتو در خاورمیانه، قربانیان اوکراینی از ما هستند و باید ما را تکان دهند، زیرا آنها "مثل ما" هستند (بلوند با چشمان آبی) و آخرین برگ انجیری که چهره شنیع غرب را پوشانده بود، افتاده است و خود را با تمام ذلت خود به همه جهان نشان می دهد و هر روز قصابی مردان و زنان و کودکان فلسطینی را تشویق می کند. رهبران کشورهای غربی در پشت پرده حقوق بشر و قوانین بین‌المللی، پشت لباس‌های زیبا، عطرها و تظاهر به ظرافت، در پشت فراخوان‌های حمایت از غیرنظامیان و احترام به قوانین بشردوستانه، در مواجهه با حمام خون و جسد تکه تکه شدن نوزادان در غزه تمام ابعاد وحشی گری خود را آشکار می‌کنند.

با این حال، یکی از دردناک ترین جنبه های این رونمایی بزرگ، واکنش به اصطلاح مدافعان آرمان فلسطین است که به استثنای موارد بسیار نادری، همگی به خود اجازه داده اند که از روی ضعف، غرق در تبلیغات طرفدار اسرائیل شوند. بزدلی، به دلیل ترس از انتقام جویی سیاسی-رسانه ای (حتی قضایی، NPA به دلیل حمایت از تروریسم در اولین بیانیه مطبوعاتی اش تحت تعقیب قرار گرفت) یا با نژادپرستی پنهانی که فقط زندگی اسرائیلی ها را تقدیس می کند.

رسانه‌ها، شخصیت‌ها و سازمان‌هایی که حتی ادعا می‌کردند طرفدار فلسطین هستند، در بیانیه‌های مطبوعاتی خود در محکومیت حمله «تروریستی» حماس و «جنایات جنگی» ادعایی آن، با غیرت رقابت کردند و عملاً اسرائیل را در موقعیت قربانی معرفی کردند. نه از دفاع از خود (البته به شیوه ای "بی تناسب")، با نادیده گرفتن اساسی ترین حقایق درگیری (غزه طبق نظر دادگاه نورنبرگ حداقل برای 16 سال قربانی جنایت عالی ، یعنی جنایت تجاوز، بوده است. محاصره ای که خفگی آن یک عمل جنگی است، بدون ذکر ترورهای منظم، استعمار کرانه باختری، آپارتاید، پاکسازی قومی و هتک حرمت مسجد القصی، بسیاری از مواردی که حماس از نظر قانونی و اخلاقی در برابر آنها قرار دارد. حق مقابله به مثل) و بدون در نظر گرفتن قوانین بین المللی که حق مردم اشغال شده را برای رهایی خود به هر وسیله، از جمله مبارزه مسلحانه، تضمین می کند.

و اینجا یک گلچین کوچک سیاسی، رسانه ای و صنفی از شرمساری و ذلت است که تضمین یا حتی تشویقی نابخشودنی برای کشتار در حال انجام در غزه است.

منبع: https://lecridespeuples.fr/2023/10/22/gaza-les-masques-tombent/